Αυτή είναι η Ζωή μου (Imitation of Life, 1959)

Σκηνοθεσία: Ντάγκλας Σερκ
Πρωταγωνιστούν: Λάνα Τάρνερ, Χουανίτα Μουρ, Σούζαν Κόνερ, Σάντρα Ντι, Τζον Γκάβιν
Διάρκεια: 125'

Ένα από τα διαχρονικά και πιο αρχοντικά μελοδράματα του κλασικού Χόλιγουντ, το «Αυτή Είναι η Ζωή μου» αποτελεί και το απόγειο της καριέρας του Ντάγκλας Σερκ, ενός δημιουργού ο οποίος έγινε αντικείμενο θαυμασμού και μελέτης στις δεκαετίες που ακολούθησαν το τέλος της καριέρας του. Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Φάνι Χερστ, και αρκετά διαφοροποιημένο από την πρώτη μεταφορά του στο σινεμά το 1934, το θαυμάσιο φιλμ έχει μια διττή και αντικρουόμενη σημασία σήμερα, καθώς λειτουργεί προοδευτικά αποφεύγοντας πολλά από τα στερεότυπα που είχε εκείνο ενώ παράλληλα είναι και μια μεγαλειώδης απόδειξη της ζημιάς που έκανε ο κώδικας Χέιζ στο αμερικανικό σινεμά, αφού θίγει ζητήματα που άργησαν πολύ να φτάσουν στη μεγάλη οθόνη.

Στην ιστορία του, μια επίδοξη ηθοποιός γίνεται φίλη με μια αφροαμερικανής καταγωγής χήρα και οι δυο τους μοιράζονται ένα μικρό διαμέρισμα, κλείνοντας μέσα του τα προβλήματα που έχουν με τις κόρες τους, καθώς η πρώτη νιώθει παραμελημένη λόγω της έμφασης που δίνει η μητέρα της στην καριέρα και η δεύτερη, παίρνοντας το λευκό δέρμα του πατέρα της, προσπαθεί να κρύψει τις ρίζες της. Ο Σερκ βάζει πιο δυναμικά από ποτέ το ζήτημα του ρατσισμού (του ανοιχτού μάλιστα, όχι του υφέρποντος) ως ένα μείζον θέμα των κοινωνικών διακρίσεων της χώρας, πάνω στην αυγή της μεγάλης μάχης για τα ανθρώπινα δικαιώματα που κερδήθηκε μερικώς τα επόμενα χρόνια. Και όλα αυτά χωρίς να ξεχνά τους αφηγηματικούς κανόνες του μελοδράματος, απλώνοντας κοινωνική κριτική, δυνατό δράμα και ατόφιο συναίσθημα σε έναν εκπληκτικό καμβά και πετυχαίνοντας μια έξοχη κλιμάκωση, που οδηγεί σε δάκρυα λυτρωτικά. Τάσος Μελεμενίδης

Επετειακή προβολή για τα εξήντα χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία της. 
ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ GOETHE